Maandag 6 augustus
Velen van ons zagen tegen vandaag op, omdat het natuurlijk de dag van het afscheid was. Vandaag was echter ook Emma's verjaardag, dus ging het verdriet toch ook gepaard met wat festiviteit.
Van alles wat we in Namibië hebben meegemaakt, was afscheid nemen van de mensen op het RKC nog wel het moeilijkste. Het begon allemaal vanochtend, toen we in de Ochtenddevotion over en weer dankbetuigingen hebben uitgewisseld. Wij zijn ontzettend dankbaar voor alles wat we in Namibië hebben mogen ontvangen, en hetzelfde geldt voor de medewerkers van het René Kids Center. Nadat we met zijn alles "U maakt ons een, U bracht ons tezamen" hadden gezongen, gingen de Nederlanders met zijn alles om de Namibiërs heen staan om hen te zegenen. Hierna nam iedereen afscheid van elkaar, wat gepaard ging met meer dan één traan. Hierna hebben we nog met zijn allen een paar groepsfoto's genomen en veel woorden (en telefoonnummers) uitgewisseld.
Hierna was het tijd om voor de laatste keer te ontbijten in Namibië, onze huisjes op te ruimen en schoon te maken en onze koffers te pakken. Toen iedereen hiermee klaar was, hebben we met zijn allen nog een rondje door Block E gelopen om afscheid te nemen van de mensen voor wie we hier zijn gekomen. Toen ook dit klaar was, wilden we gaan lunchen, maar onze plannen werden flink door de war geschopt door de ontdekking dat al ons broodbeleg op was.
Deze schokkende ontwikkeling zorgde ervoor dat we direct onze koffers gingen inladen, afscheid namen van onze vrienden op het RKC (nogmaals, tranen vloeiden in overvloed) en het RKC gedag zwaaiden. James en Jacobus reden wel met ons mee om ons te vergezellen tot aan het vliegveld en ons de weg te wijzen. Halverwege onze rit werden we ook nog ingehaald door Jan-Wim, die aan zijn kinderen beloofd had dat ze bij het uitzwaaien van de Jongerenreis mochten zijn. Nadat we onze busjes hadden volgetankt en ingeleverd, was het dan echt tijd om afscheid te nemen van Jacobus, James en Jan-Wim en zijn familie. Jacobus had voor alle jongens nog een zelfgemaakte armband en voor alle meiden nog een kaart.
De douane verliep in Windhoek vrij snel. Nadat onze bagage, visa en paspoorten waren gecontroleerd, gaf een café ons eindelijk datgene waar we al zo lang naar op zoek waren: lunch. Voor iedereen behalve Rik waren er tosti's (Rik is allergisch voor kaas en kreeg daarom een hamburger met patat), en dit was tegelijkertijd het laatste eten dat we op Namibische grond kregen. Rond zes uur vertrok ons vliegtuig dat ons naar Luanda (de hoofdstad van Angola) zou brengen, daar even zou wachten en ons dan terug naar ons natte (nou ja, kunnen we Nederland echt nat noemen met dit weer?) Nederland zou brengen. Emma kreeg ook hier wat extra aandacht van de bemanning. Uiteindelijk verliep de vlucht erg voorspoedig en rond half zes, een halfuur eerder dan gepland, landden we dan eindelijk op Schiphol, waar onze ouders al op ons stonden te wachten.